lengsel, glede, håp...

Vi skriv 19 desember... Berre fem dagar igjen til jul!!!

Med skomakaren sine ord surrande i hovudet er vel fem dagar ei smal sak å sitte og vente i. Fem dagar går fort! Så vidt nok tid til dei siste kakesortane. Dei siste julegåvene. Julekorta som ikkje er skrivne enno, og juledukar som ikkje er vaska sidan i fjor. (Oi.) Visst skal ein vel klare å fylle desse dagane med nyttige gjeremål og meining. Brått ringer klokkene og julemiddagen er klar! Den som ventar på noko godt ventar sjelden forgjeves.

Eg sit og lurer på kva kaffi eg skal kjøpe inn. Eg har invitert på kaffi. Eg har berre invitert på kaffi. Melk. Sukker? Teskei, heilt sikkert. Presskannekaffi? Espressokanne? Må ikkje overfalle og skremme vekk med overstrøymande sms eller mail... Melkeskummar? Åh! Boblar så fullstendig over av eit for lengst overboblande overskot av ømheit og omsorg og lengsel etter å synke inn i noko litt større enn meg sjølv!!! Nei nei, berre kjøpe inn kaffi. Ha kaffi i skapet.

Det riv og slit i mi utolmodige sjel. For kor lenge skal ein vente? Kor lenge må ein sitte på gjerdet og vente på at nokon kjem og opnar grinda slik at ein kan gå vidare? Utolmodig sitt eg på gjerdet og dinglar med beina. Fram og tilbake. Fram og tilbake. Eg ventar på deg, du. Kjem du snart? Veit du eg ventar? Ser du meg? Vil du i det heile eg skal sitte her, ventande?

Fem dagar. Kanskje er det lenge. Om du er liten og lurer på kva som er inne i pakken er det lenge, lenge, lenge. Det næraste uendeleg ein kan kome! Om du er litt større er denne ventetida derimot overkomeleg, du trur ikkje lenger på julenissen, men det er kjekt med pakkar. Om du er endå litt større men derimot ikkje veit kor lenge du skal vente og heller ikkje kva som er inne i pakken, eller om det i det heile finst ein pakke, treng ikkje ventetida vere overkomeleg i det heile. Iallfall ikkje for utolmodige sjeler.

...umerkeleg hoppar eg ned frå gjerdet, opnar grinda på gløtt, og famlar nølande bortover vegen. Det er visst skyming på den andre sida, og berre ein kjerresti også. Med fare for å snuble snur eg meg - - -

- den som ventar på noko godt - - -

Snart desember

Med dette ei oppmuntring til ein julehandel utan stress og mas, med større fokus på å gje gåver i form av tid og gode opplevingar, som varm kakao og appelsiner på tur med gode vener, på Fløyen eller Solastranda - eller rett og slett gje ei gåve til nokon du ikkje kjenner i det heile!

Her er nokre lenkjer som kan vise veg....:

http://www.gaversomforandrerverden.no/home/default.aspx

http://www.tanketing.no/

http://www.gronnhverdag.no/artikkel.php?artikkelid=2920

...og om du veit om fleire så legg dei gjerne inn!

Gode møte II

Eg vil ikkje påstå at det berre er fiaskoar i kjølvatnet av ei p.t. singel sjel, men midt i balansering langs ein knivsegg mellom denne tilstanden og iallfall tanken på eit alternativ innser ein såklart ein del goder ved livet her og no og det å ha fiaskoar å meddele.

For kva med dette fellesskapet mellom single sjeler? Kva med alle samtalar og raudvinsflasker som ein opnar i stearinlys i ei leilegheit som finansierer andre sine huslån, raudvin som skyller ned den eine mislykka date'n etter den andre... Mislykka date javel, men til god underhaldning og latter for andre, om ikkje anna. Med maskara i panna og hår som ikkje ligg slik det låg då ein sjekka seg for siste gong i spegelen før ein la på sprang ut døra. Med billettar til hardkokt amerikansk action utan ei drivande kjärleikshistorie i bakgrunnen, i frykt for å sende ut for sterke signal for tidleg i forholdet... Der ein oppdagar at ein har fått billettar i luksussalen med ekstra breie seter og bord mellom seta til å sette frå seg gratis kaffi. Ein drit no vel i gratis kaffi om det ikkje eingong er vits i å vurdere om det er rom for å legge hovudet sitt umerkeleg på den andre si skulder!!!

Det er ikkje til å kome forbi, det er liksom oss mot resten av verda. Vi passar ikkje inn. Vi kan ikkje delast på to. Ingen porselensservice blir selde i sett på sju. Det er sett på seks. Eller på åtte. Enten tek du med kjæresten din, eller så kjem du ikkje. To fire seks åtte ti. Vi har ikkje råd til å kjøpe oss ein normal stad å bu, for vi er ikkje to. Eit hus med hage kan vi berre drøyme om. Den einaste staden vi vinn fram på bustadmarknaden er under bolig til leie - passer for enslig og rolig person. Vi lyg på visning og seier vi har få festglade vener. Vi håpar iallfall at det er løgn, og at nokon vil dukke opp med ei vinflaske neste helg likevel.

Han fekk ikkje mailen. I tilfelle det er ein fiasko er den likevel av den seige typen. For det er klart at etter eit slikt godt første møte kan ein ikkje gje seg berre med ein epost ein aldri får noko svar på. Strida i sola gir seg ikkje med ein epost. Dei fleste teikn tyder likevel på at dette vil ta tid, ting må synke inn, lage seg eit rom, finne ei form, og så kanskje, kanskje er det rom for meir kaffi. I mellomtida har ein litt tid på seg til å opne nokre fleire flasker og fortelje så lite sjølvhøgtidleg som ein greier om den siste date'n, og kor langt ein av og til strekk seg for å få til slike gode møte, til latter og underhaldning frå sitt trufaste publikum. Det er fint med litt balansegang.

Grep

Ofte er det lett å miste litt grep her i livet. Lite handfaste ting rundt ein og slikt. I andre sine auge, men likevel gjerne mest i sine eigne, manglar ein det meste av det som er rekna som aksepterte omgivelsar. Slik som ein skikkeleg stad å bu. Ein litt betre bil. Slik at ein slepp reise 1000vis av kilometer med tog berre for å ta ein kaffi.

For ein manglar kanskje nokon som synest ein er fin uansett kva kjole ein tek på seg. Som synest den andre kjolen er fin også. Som tek den tyngste sekken på fjelltur. Som kjem stolt gjennom skogen med den største kronhjort ein kan tenkje seg. Som slenger hjorten i bordet og seier at no har vi mat heilt fram til jul. Som bergar oss.

TIl mi store glede datt ein slik handfast sak rett i fanget mitt sist sommar. Og for ein sommarflørt det vart!! Og ikkje berre ein flørt, nei det vart nesten lidenskapeleg. Eg kom heim om kvelden, henta ein kald pils til oss, og sette meg ned i vinduskarmen saman med vidunderet. Eller dansa rundt i leilegheita i eit fast grep. Vals. Polka. Reinlender. Kanskje til og med noko som kunne minne om springleik. For folkemusikken tok oss, ingen tvil om det.

No har vi blitt litt meir van med kvarandre vi to. Drøymer om ein irsk rytme. Eller skotsk. Det har rett og slett blitt alvor av oss. Kven skulle trudd det; no er vi saman både i tide og utide. Heilt til naboane synest det blir for mykje lyd. Då må eg berre skyve han litt unna. Men slik er det vel i dei fleste forhold.

Så om du ikkje seier det til meg direkte, at eg er fin same kva kjole eg har på meg, så er eg sikker på du meiner det. Eg drit iallfall i at det er eg som må bere den tyngste sekken, du min kjære torader;-)

Fiske....

Ligge utpå fjorden...

Drive sakte nordaustover i passe avstand frå svaberga med eit snøre eller to hengande ute.

Sol.
Skvulp.
Frisk haustluft som ruskar rolig i gulgrøne ospelauv. Ristar i bjørk framleis grøn.

Napp. Napp!

Sei? Lyr? Makrell?

Ein lyr!!!
Endå ein!
To på same snøret - Lykke!

Lyden av knekt nakke, blod som sprutar, fingrar fulle av fiskeskjel og båt full av entusiasme.
Meir! Kast uti snøret att! Kanskje er det meir!!

....Lykke ved kjøkkenbenken i kveldinga. Sabla god filiteringskniv. Akkurat to middagar vert det, med lyr og sei i salig blanding. Lyrebiff med steikt løk - mmm.

Kanskje inviterer eg deg?

Ikkje svar...

Jaha.

Alternativa er fleire..:

1. Han har ikkje fått mailen for det var feil adresse
2. Nokon andre har fått mailen og ler rått
3. Han har ikkje fått mailen for den vart stoppa i spam'en
4. Han har fått mailen men forstår ikkje nynorsk
5. Han har fått mailen men hugsar ikkje kven ho var
6. Han har fått mailen og hugsar kven ho var men syns ho var heilt teit
7. Han har fått mailen, hugsar ikkje kven ho var men tek det som eit kompliment
8. Han har fått mailen, hugsar kven ho var men tør ikkje svare
9. Han har fått mailen, hugsar kven ho var, har lyst til å svare, men kjem ikkje på noko glupt
10. Han har fått mailen, vart superglad fordi han hugsar kven ho var og syns ho var kjempekjekk, men kjem framleis ikkje på noko glupt
11. Han har fått mailen, vart superglad fordi han hugsar kven ho var og syns ho var kjempekjekk, men blir skremt av damer som er så frampå og må vente litt før han svarar
12. Han har fått mailen, vart superglad fordi han hugsar kven ho var og syns ho var kjempekjekk, så han svarer med ein gong, men fordi ho ikkje har lagra adressa hans på jobb kjem mailen hans i spammailen hennar, ånei!!

Eller var det omvendt? Iallfall ikkje like enkelt som:

• Han har fått mailen, vart superglad og svarer med ein gong der han spør når dei kan møtast neste gong

Gode møte I

Av og til er ein er så skitheldig at ein treff ei av sine fleire tvillingsjeler, som med si enkle tilstadevering og sine gode smil sjarmerer ein stakkars vestlending berre så fullstendig i senk at alle spor etter fiaskoar i kjølvatnet av ei singel sjel fell som svake blyantstrek for eit enkelt viskelær.

Eg er i det personlege men overstadiske lunet idag, her eg sitt på Gardermoen og ventar på eit fly som brukar lenger og lenger tid over til austlandet, som aldri ser ut til å lande nokon gong og som gjer tankane om tvillingsjela større og vakrare for kvart minutt som stryk forbi. Etter ein smule fornuftig resonnering kjem eg raskt fram til at våre korte møte i kaffipausar i løpet av nokre intense kursdagar kvalifiserer for eit framtidig forhold på lik linje med ein fest med bra mykje alkohol innabords etterfølgt av sporadisk men intens klining på kjøkenet, igjen etterfølgt av ein morgon der ein trass alt vaknar aleine i si eiga seng og lurer på om det skjedde noko i det heile, eigentleg.

Ca 43% av alle parforhold startar på denne måten. I fylla. Stort sett har ein då ikkje blitt meir kjent enn at ein syns det var skikkeleg bra å kline litt att, likevel ser denne måten å bli kjent på ut som ein av dei meir vellukka måtane reint statistisk sett. Utgangspunktet er lettare å følgje opp; om det var bra å kline, så var det bra å kline, ein konklusjon som lett medfører ønske om meir klining, ergo tek ein vidare kontakt med den andre, gjerne på ein ny fest, og dermed er saka ofte i boks.

Eg er usikker på kor mange forhold som startar med kaffidrikking på kurs og konferansar. Erfaring tilseier at eit slikt inntak ofte glir over i øl og raudvin om kvelden, betraktande blikk over festmiddagsbordet, kanskje dansing og eventuelt meir drikking, før den eine tilsynelatande lettsinna bestemmer seg for om ein drit i alt ein har heime og har seg eit konferanseligg, eller den eine klarer stå i mot og stoppar når den andre blir litt for nærgåande til "Lady in Red", og den andre blir fornærma, såra og skuffa over at den eine faktisk er i ein familiær situasjon. Eller omvendt.

Men kva når det stoppar med kaffidrikking?? Kva er sjansane då? Kva sjansar?

Eg må sove litt på dette, no kjem flyet, snart er all kaffifilosofi med eitt så langt vekke...

Sommarminne

Dei gode stundene der ein tenkjer at dette er ei av dei gode stundene, no må eg berre vere her og kjenne litt på stunda, at den er god, at eg er her, at eg verkeleg kjenner at det er ei god stund. Gjerne puste litt sakte, roleg, tungt men stille inn av nattleg og julikald kveldsluft fyllt av midnattsollys og klåre konturar av fjelltoppar ein snart må springe opp på, før det er for seint og ein sluttar med springing for det tilhøyrer ei anna tid.

Bergensnostalgi

Ei leilegheit - eit liv - slik eg ser det den einaste utvegen til å knekke nakken på gamle fiskar fullstendig, rett og slett starten på nye ting, det er von i hengande snøre osb... Pitte bitte lita, men heilt i sentrum, med skråtak, nesten som i Vetrliden, der ein i si tid kunne henge ut skråtakvindua på utkikk etter noko å slarve om frå gatelivet, eller rekne ut perfekt tidspunkt for å rusle nedover til zachariasbryggen for å ete prince-is. Materialismen krev sitt, men ein skal ikkje kimse av denne delen av livet heller; om ein ikkje vert heilt lukkeleg av eit lite bo, so kan da iallfall fungere som god grobotn!

I dag klarte eg nesten å kjøpe ho, leilegheita. Neste gong, heilt sikkert. Snart, snart skal eg og Stavanger bli eitt. I mellomtida syg eg ut dei siste pengane av kontoen (jau då, eg har ført over pengar til husleiga i juni) og reiser ein tur til Bergen i staden!

Spring ut og inn i naturen!

"The real voyage of discovery consists not in seeking new landscapes, but in having new eyes."

Marces Proust

SOL!!!

No er da berre HEILT FANTASTISK ute! Eg skulle ønske eg hadde ein sykkel og kunne sykle gjennom så masse av våren som muleg! Men eg kunne vel ikkje vite at nokon skulle stikke av med den kjære sykkelen min rett etter eg hadde brukt alle oppsparte midlar på denne pc'en! (eh.. iallfall kreditten på mastercardet...)

Det funkar litt å springe gjennom våren også - dei fleste kan springe, iallfall litt..

Ein av fiskane

Her
er ein av fiskane i havet.
Han fall for stingsilda, og smaka godt:-)
...men det er mindre bein i palen...

Melanie C (og litt om U2)

Eg har prøvd å slette da om Melanie i førre innlegg, men mistar nettilgongen kvar gong! Så får det berre stå då!


Mesteparten av livet mitt har eg hørt på U2. Vi er nokre få som har vakse opp på den staden der ingen skulle tru at det gjekk an å bu - men med U2 so gjekk det an likevel.

Blogglegging

Dei seier sjefen din kan lese bloggen din på nettet og bruke da mot deg i enkelte situasjonar. Dette er uansett ikkje ein blog om jobb. Iallfall ikkje om den jobben eg får betaling for. Dette er ein blog om alle dei innestengde følelsane som sjeldan ser dagslys, men som likevel ikkje er meir pikante enn som trengst.

Til dømes at eg nett no høyrer på Melanie C.

Småvakkert

Har nett kjøpt meg pc.

Eg har ikkje meir på hjarte enn dei fleste andre, og ikkje andre ord å uttrykke da med heller. Men eg kjem iallfall frå ein småvakker stad. Ein treng ikkje vere tyl av den grunn. Og no veit du allereie at eg likar Tyl, der inne i frå Sogn ein stad. Med dei høge fjella og den djupe fjorden.

Og Strida's blogg kunne eg faktisk ikkje unngå. Men i'endingar vil eg helst vere forutan. Derfor gjorde eg meg ferdig med dei øvst her oppe.