Front di frykt!

Februar, framleis kaldt ute og inne: dette forbaska presentasjonshelvete og alt det medfører. Eg må innrømme det til tide har vore både ille og altoppslukande, og at eg som konsekvens av dette har grine meg til meir enn eitt kurs i presentasjonsteknikk for å prøve å få orden på muntlig formidling.

Kamera har surra og gått og eg har presentert meg flåsete, usikkert, flakka med augene utan å vere klar over det, gløymt å ta med kor eg jobbar,kvifor eg er der, stått med tomlane i lomma fordi det gjer meg trygg og med heile meg gjort mitt beste for å undergrave ein eventuelt bodskap. Eg har sett meg sjølv på filmen etterpå, evaluert og analysert og konkludert med at det absolutt er ein bodskap der, men at ingen høyrer den. Enten fordi dei ser tomlane i lommane og tenkjer det er betre å teikne krusedullar på eit ark, eller fordi dei rett og slett ikkje høyrer den svake stemma med den utydelege vestlandsdialekten som svelgjer orda før dei har kome ut.

For brått merkar du at lysarka i presentasjonen bak deg kjem i feil rekkefølgje, setningane blir meiningslause, for mange, du finn ikkje på noko å sei mellom dei viktigaste poenga som står der og lyser mot publikum. Du seier eh, ja, og klikkar vidare til neste lysark berre for å oppdage at det repeterer noko av det same du allereie har prøvd å seie, og du rekk sjå deg sjølv utanfrå og tenkje at dette, dette kjem eg berre aldri gjennom, og no har dei gjennomskua meg, eg kan eigentleg altfor lite om dette temaet til å stå her framme og late som det er den naturlegaste sak i verda!

Framfor mitt største publikum, eg trur kanskje det var 200 stykker, fekk eg på meg eit slikt headsett som skal gjere alt lettare for presentøren, slik at ein kan gå fritt rundt på scena utan å blåse i mikrofonen og få tilhøyrarane til å vri seg av medynk. Eg hørte den sjelvande stemma i høgtalarane bak meg og tenkte at dette, dette går berre ikkje! Eit spegelbilde viste hender med tomlane i lomma og hår som stakk ut av headsettet til alle ukontrollerte kantar, og eg rakk å tenke at kva gjer eg verkeleg her!? Kva skal eg gjere no!? Fortvila landa eg i mitt stille sinn på at det var nok verre å få headsettet laust frå det flokete håret og springe av scenen utan å snuble, enn å klikke for å få fram det første lysarket, så det fekk berre stå til. Face your fears, front dine frykter, liksom. Kjære publikum, tusen takk for invitasjonen hit idag!

For kva er det eigentleg som er så ille med å halde ein presentasjon. Kva er det som er så ille med å sette ei ramme for ein halvtime eller time framover i tid, forklare kven du er, kva du held på med, og kvifor du er der du er, kvifor dei som sit framfor deg skal finne det verdt å høyre på det du fortel? Kva er det som er så ille med å få i gang ein diskusjon i etterkant som gjerne endar opp med at du sjølv blir inspirert til å halde fram med arbeidet og kvardagens slit. Og den kjensla når du faktisk har klart å ro ein presentasjon i hamn, 'end of presentation' på svart skjerm bak deg og du sender eit vakent blikk ut i publikum som inviterer til spørsmål og tilbakemeldingar, diskusjon og gjerne ein applaus som avrundar det heile...

Og om det så ikkje går så bra ein gong eller to, kva gjer det vel eigentleg i den store samanhengen? Der og då, ja, men sveittmerke under armane, stotrande stemme og ark til alle kantar, jau, kipt, men så? Kvifor øydelegge den gode konferanselunsjen i forkant av at det er ditt namn som står først på lista over dei som skal halde innlegg etterpå, er det verkeleg verdt det!?

Nei, det er helg, fint ute og på tide å rive seg laus, kome seg ut i den verkelege verda og sjå opp og fram!

Eg vel meg januar

Nokon gjekk hardt ut nyttårsaftan: kva med å treffe ein ny mann for kvar månad som går!? Ja, la 2013 bli det store dating-året! Det må jo vere nokon der ute! Ja, det er på tide å kome seg ut av bobla, møte nye folk, opne opp og la seg kaste uti!

Langsmed strategibygginga kryp temperaturen nedover og gir vestlandsbyen minusgrader i mengder ein ikkje hugsar. Isen på vatna blir tjukkare og tjukkare og snart melder kommunen at det er trygt utpå. Skal 2013 bli nok eit år der eg skuldar på at eg var for seint ute til å skaffe skeisser? Og i ein skjult bisetning legg til at vi gjekk eigentleg aldri på skeisser der eg vaks opp?

Ei venninne med både hockeyskeisser og kunstløpskeisser gjennom oppveksten blir med inn på Sporten og ser etter ei løysing. Rundt meg blir skeissepar etter skeissepar rive vekk av ivrige hender i alle alderar. Det er berre å finne rett storleik og slå til!

Neste dag ligg eg så lenge som mulig. Joda, har avtalt ein tur ut, jaudå, eg kjører. Merkar alt eg gjer går seint, velte seg ut av senga, slepe seg ut på badet, motvillige rørsler, koke kaffi, smøre mat, pakke, eg somlar!! Men eg har jo aldri stått på skeisser før! Og ute er det ein fantastisk dag: På og langs vatnet yrar det av små og store folk med skarpe kantar under skoa. Bilar er parkerte overalt og ein kjenner at i dag er ein slik dag der ein kan parkere nesten kor som helst.

Å bli dradd rundt med skarpe kantar under beina er noko heilt nytt og eg hyler. Eg skulle gjerne hatt ein bruskasse å skyve på, men ingen er store nok, og eg klarer meg ikkje sjøl så eg må ta til takke med ein hjelpsom arm og eg brukar ei evigheit berre på å kome meg på beina. Men eg står. Eg står faktisk. Snart går eg også. Og det går ikkje lang tid før eg gjer meg til når kamera kjem fram.

Neste dag ny tur. Nytt vatn. Og dagen etter. Endå fleire vatn. Suser avgårde over vatna, svevar nesten. Kven skulle trudd det! Utropsteikna frå nyttårsaftan har lagt seg. Mørkt og måneskin og der eg går under stjernene har eg straks justert målet for 2013. Ikkje nødvendigvis ein ny mann for kvar månad. Nei, i januar bytter eg daten ut med skeisser altså, og tenkjer at nyttårsforsettet kan mykje heller vere å gjere ei ny greie for kvar månad. Og no er det februar, ny månad, med fleire kandidatar på trappene.

Framhald følgjer!