Haustfargar og eg susar sørover. Det er godt å vere sikker på ting, som kor ein høyrer heime. Min stad er definitivt Vestlandet, ingen tvil. Dess meir eg køyrer langs smale vestlandsvegar, med vestlandsregn piskande mot ruta og den gamle bilen sine trøtte vindusviskarar på fullt, dess sikrare vert eg. Å kome presis til ferja, eller å ligge bak ein stor lastebil og ikkje rekke ferja i det heile – alt gir same kjensla av tilhøyrsle. Traktoren som svingar ut på vegen rett framfor deg, som berre skal eit lite stykke og dermed ikkje ser nokon grunn til å sleppe deg forbi, eller ei lita bygd med tre små gardsbruk men like fullt eit stadnamnskilt i blått som fortel deg kva det heiter der – alt er del av det same.
Kjensla av å høyre til fleire stader. Nordvestlandet, Sørvestlandet, og kor langt det kan vere mellom desse landa sjølv om alt er ytre fjordbygder på vestlandet. Ikkje berre smale vegar, men lange vegar, mange ferjer og mykje regn. Men i dag, berre glede over å sjå alle fargar av byrjande haust i bratte fjellsider og blanke fjordar. Glede over å kunne reise når det er opplett i vakre landskap. Glede av å krysse ein blå fjord, den djupaste i heile landet. Glede over å kunne høyre til både her og der, å kunne køyre mellom desse større og mindre stadane, og ikkje minst kome fram same om ein køyrer nordover eller sørover. Kanskje er det reisa som er sjølve kjensla av å kome heim? La landskapsformene flyte gjennom hovudet og få tankane lettare på gli…
Og kven som ventar der heime denne gongen skal eg snart skrive meir om, men no legg ferja til og eg er den første til å køyre av!
Eg skjønar godt kva du meiner. Det er noko eige med Vestlandet. Eg kunne ikkje tenka meg å flytta frå Vestlandet no etter å ha budd nokre år her.
SvarSlettDu skriver så fint.... jag vill också åka bil längst fjordar och bratta fjällväggar... och inte sitta här med mina artiklar och ekvationer...
SvarSlettkramis