Teoriar

Oki, så om ein til dømes er født slik at ein lett fell for det motsette kjønn

Om det er slik at terskelen for å snuble seg bort i eit nytt svar på alle einsame kjensler og lengslar, er så låg at i det same ein singel mann entrar rommet entrar han også rolla som løysinga på alle dine lengslar og draumar

Om det er slik at etterkvart det meste av all fornuftig tilnærming til den verkelege verda forsvinn med nærveret til denne personen der du oppheld deg, at du kan sjå langt etter slike begrep som konsentrasjon, flittig og samvitsfull arbeidstakar, tilrekneleg, rask reaksjonsevne (på andre ting enn det som har direkte med vedkomande å gjere) og til dagleg stirre rett gjennom det som eigentleg skjer rundt deg

Om det er så gale at ein til og med må google "konsentrasjonsproblem" og kjem direkte inn i Lommelegen.no sine svar på kva som kan vere årsaka til den manglande konsentrasjonen, og ein ikkje kan seie at det er direkte fysisk smerte i hjarte som er årsaka, men heller (sitat) "andre årsaker enn de rent medisinske, som f.eks. stress eller for lite søvn, eller hyggeligere "problemer" som f.eks. forelskelse"

I den grad det er hyggelig å vere forelska!?

Vel. Det er no eg skal snu dette til noko positivt. Det at det ikkje alltid er like hyggeleg å vere forelska. Det at det ikkje alltid er like hyggeleg å vere forelska og innrømme det. Og iallfall det at det ikkje alltid er like hyggeleg å vere forelska og innrømme det ovanfor den det dreier seg om. Men. Det er no eg på strak arm finn 10 gode grunnar til at det er bra å bli forelska av og til likevel, og innrømme det, sjølv om det ikkje alltid er like hyggeleg. Og det er no eg skal tru på alle dei 10 gode grunnane i etterkant.

Fordi:

1. Ein lever
2. Ein lever med eit levande hjarte
3. Ein tek seg tid til å pynte seg litt ekstra før ein går ut av huset, for ein kan jo treffe på den utvalde rundt kvart eit hushjørne
4. Ein har relativt gode grunnar til å kjøpe seg ein fin ny genser, eventuelt ein fin gammal på den kule men litt for dyre third hand shop'en i byn
5. Ein har relativt gode grunnar til å henge mykje på kafè og drikke kaffi med andre ein kjenner, for det kan jo vere at den utvalde dukkar opp nettopp denne dagen
6. Ein held seg oppdatert på det meste av nyhende i verda i tilfelle ein hamnar i ein samtale med vedkomande
7. Ein forbrenn mykje meir energi på berre å tenkje på vedkomande enn ein ville gjort på ein lengre joggetur
8. Ein legg kanskje ut på joggeturar likevel
9. Ein kan sjå forståande på stasjonsvogner fulle av ungar og hundar og handleposar og tenkje at det ser ikkje så ille ut
10. Tanken på at følelsane kan vere gjengjeldt er så sitrande og altoverskyggande at det iallfall i eit singeltilvære er få ting som kjem opp mot eit slikt adrenalin-kick

Jo, eg trur definitivt eg vil leve i slike bølgetoppar og bølgedalar, enn å ikkje gjere det. Enn å ikkje tørre. Ikkje innrømme. Det er ikkje utan at ein klatrar opp på brettet og padlar med bølgjene på nytt og på nytt og på nytt at ein lærer å surfe på dei! Hoi!

Ting...

...roar seg.

Dei vande handlingsmønstra kjem tilbake.

Men førstkomande laurdag er det kjøpefri dag att - siste laurdagen i november månad er - i følgje sikre kjelder - den dagen i året då folk handlar mest.

Gje nokon den verdfulle tida di i staden denne dagen!

vi kan ikkje leve utan vener heller!

Slangearmar

De går og går og går gjennom gråorskog oppover mot brekanten. Det er stjerneklårt og månen skin skarpe skuggar mellom trestammane. Kliss klass i det våte graset og våt på beina men det gjer ingenting for du går med akkurat den du vil gå med akkurat no, traskar i veg oppetter snirklete stiar nærare og nærare elva som brusar under brekanten. Og for å gjere lange tankerekker korte set de dykk ned på ein stein som har akkurat plass til to og du tenkjer at No! No skjer det! No tek han handa di og seier at han vil vere saman med deg for resten av livet, og du treng ikkje vere redd lenger for eg skal passe på deg!

Han reiser seg og seier at de får vel trakke vidare, for det byrjar å bli seint, og du småspring etter han der nede i skogen og trakkar over og bannar stilt inni deg men seier ingenting. Helvete at det skal vere så vanskeleg, så uforløyst og så uoppnåeleg. I det eine sekundet trur du på alt, i det andre på ingenting. Heile livet surrar som ein jojo og du surrar med på beste vis for det går jo over. Det har gått over før, det vil gjere det igjen, du greier dette! Stå på! Og du merkar ikkje at han stansar før du snublar i skuggen din og brått ligg armane dine rundt den gode genseren hans, og han kastar seg ikkje unna men snur seg og månen skin overalt…

Hamnar vi saman tilfeldig?

Nokon som ruskar deg i håret og det var berre herleg for du trengte så verkeleg at nokon ruska deg i håret akkurat då, brått har du eit heilt menneske i armane som du ikkje veit kor du skal gjere av, for det er fint og nytt og nært og godt og du klarer ikkje sleppe taket for kor skal du då gjere av dei lengtande armane dine… Eller ein arm som hamnar der han ikkje var tenkt å hamne, eller iallfall ikkje med nokon underliggande intensjon om at den skulle hamne nett der, men brått ligg all tolking i armen si handling, og du trekker deg ikkje unna, for brått er det like uoverkommeleg å ta armen vekk som at den med vilje kunne hamne der i utgangspunktet.

Armar som er der og armar som ikkje er der, like vanskeleg kan det vere, og like fint. Spenninga før, spenninga langs med, angeren etterpå, lengselen etter andre armar og finare genserar. Alt som gjer livet verdt å leve, alt som gjer denne evinnelege surringa meiningsfyllt!

Hyllesten!

Manglande innsikt i skittentøysortering, det finaste serviset på full guffe i oppvaskmaskina, lasagneforma som enno står i bløyt i oppvaskkummen, uoppreidd seng og hårtustar etter nok ei barbering i vasken på badet. Og dersom du er så syndig å nemne berre ein liten flik av alt det som frustrerer deg får du berre eit stort flir tilbake. Mannen ler av deg og drar deg ned i sofaen for å sjå siste ekstraomgangen. Helsiken!

Du boikottar klesvasken i eit iherdig forsøk på å oppdra mannen din til å overraske deg med tom kleskorg når du kjem trøtt og sliten heim frå jobb; han ligg på sofaen og kan fortelje deg det aller siste innanfor tippeligaen og kva som kjem til å skje dersom BRANN endeleg vinn serien. Dei kan skuldast for mangt og gjere oss kvinner så frustrerte at vi riv oss i håret og kastar oss utfor terrassen av sinne og eksplosjon over manglande interesse og forståing. Du gir no vel ein god F i om dei vinn!! Du hoppar opp og ned på stuegolvet og trampar i golvet og riv deg endå meir i håret før du vurderer terrassen, men sjølv om du allereie har nemnt kor høgt det er ned og at du snart vurderer å kaste deg utfor får du berre eit smil tilbake – ”Hæ?”

Slik hugsar eg det. Likevel er eg altså i ferd med å dedisere dette innlegget til menn som trass sine generelle uttrykk av einfald ordnar med forsikringar, klatrar opp på taket og festar lause taksteinar, monterer høgtalarane perfekt i stua med lange nok leidningar til å sitte ved spisebordet med pcen og ikkje måtte klistre seg oppi bokhylla der anlegget står for både å surfe på nettet og høyre på musikk samtidig. Til menn som kjøper skøyteleidningar og gir deg mulegheita til både oljeomnsvarme og å sjå på dvd til same tid. Til menn som tømmer oska i peisen og hugsar å sette ut søpla kvelden før søppelbilen kjem. Til menn som opnar panseret på bilen og sjekke om det må fyllast på meir olje eller om det er tilstrekkeleg til ein ny tur langs fjordar og fjell på Vestlandet. Til menn som lar deg pusle med ditt, besøke venninner, sykle tur, halde deg i form med litt andre syslar enn å bære tunge ting mellom kjellar og loft, sparkle, male, legge fliser og bære endå fleire ting mellom kjellar og loft. Til menn som tek ansvar, spør deg om du har det bra, ønskjer deg ein fin dag på jobb og seier at dei kan lage middag til du kjem heim sidan du må jobbe overtid i dag.

I dagens likestilte samfunn; til alle dei.

Tankespinn..

Så, kvifor likar ein enkelte menneske betre enn andre? Kvifor er det slik at enkelte menneske har ein så sjukt sterk effekt på deg at berre tanken på det å vere i nærleiken slår deg heilt ut og du fell vekk frå alt det som måtte skje rundt deg av vanlege, verkelege saker og situasjonar, fell vekk og surrar rundt og rundt i tankespinn fylt av deg og dette andre mennesket, helst saman for alltid..

Du smakar på ordet forelska og får kjapt iskalde frysningar over heile deg av all kontroll du kjenner forsvinn lenge før du er ferdig med ordet. Forelska er det motsette av kontroll. Du er meiningslaust forelska, lidenskapeleg, uhelbredeleg og på grensa til ulukkeleg forelska. Hadde det vore i gamle dagar hadde du sikkert allereie kasta deg uti fossen; du har tusenvis av følelsar som strøymer fort fort fort gjennom heile deg og blodet brusar og alt det der, og så kanskje la han ikkje merke til deg eingong! Eller, han la merke til deg, men forstod han?

For no står du der, og er totalt handlingslamma; kan ikkje gjere noko som helst!! Kan ikkje vise noko, kan ikkje lette på trykket, kan ikkje strekke ut ei einaste lita men varm hand!! Kontroll, kontroll, kontroll; du kan smile og le, preike om laust og fast, lytte og kome med veltenkte innspel i samtalen og elles vere den beste utgåva av deg sjølv, medan du gong på gong fell rett vekk i tankespinnet igjen; du sit der på konferanse, eller ved middagsbordet, eller du ventar på bussen, og i det han forsvinn rundt hjørnet utan å ta deg med har du tatt deg sjølv på fersken nok ein gong der de står og klinar på opa gate, på café, på tur, ved leirbålet, over alt!!

...lettare forvirra hoppar du inn på fortauskanten og lurer på om nokon fekk det med seg? Flimra det i panna, det du tenkte, at de stod der og kyssa? Såg dei kven du tenkte på? Sa du noko høgt? Fekk dei det med seg, at du ikkje følgde med på foredraget? At du gong på gong set middagsmaten i halsen fordi du gløymer å tygge? At du mista bussen igjen og stod att aleine med tankane som spann vidare allereie før bussen var runda hjørnet...

Denne gongen kan ikkje du vere den som veljer først, uansett. Det nyttar ikkje å vere verken tøff eller frampå. Du kan ikkje legge nokon lapp i penalhuset hans der du spør om de skal vere saman, slik som på ungdomsskulen, du kan ikkje sende nokon firkløver i posten for så å ringe eit par dagar seinare og sei hei, eller sykle fire mil for tilfeldigvis å treffe på han utanfor huset hans; du orkar berre ikkje å tape ein gong til. Og kor lenge du må stå der på fortauskanten og balansere mellom tankespinn og busstur kan du heller ikkje spørje nokon om, ingen, ingen, INGEN!!!

...Du sparkar vekk den snikande kjensla av at det store målet i livet er ikkje å klare seg sjølv, men å vere to, og du må ta skikkeleg i for å sparke vekk frykta for at du i mellomtida berre får øvd deg på å vere sjølvstendig, og sterk, og ordne opp i alt på eiga hand.
"Eg treng deg!" flimrar det i panna, på ny og på ny og på ny, men ingen ser det, og du klarer deg aleine så fint som berre det, flinke og kontrollerte jente..

Vestlandsreiser II

Haustfargar og eg susar sørover. Det er godt å vere sikker på ting, som kor ein høyrer heime. Min stad er definitivt Vestlandet, ingen tvil. Dess meir eg køyrer langs smale vestlandsvegar, med vestlandsregn piskande mot ruta og den gamle bilen sine trøtte vindusviskarar på fullt, dess sikrare vert eg. Å kome presis til ferja, eller å ligge bak ein stor lastebil og ikkje rekke ferja i det heile – alt gir same kjensla av tilhøyrsle. Traktoren som svingar ut på vegen rett framfor deg, som berre skal eit lite stykke og dermed ikkje ser nokon grunn til å sleppe deg forbi, eller ei lita bygd med tre små gardsbruk men like fullt eit stadnamnskilt i blått som fortel deg kva det heiter der – alt er del av det same.

Kjensla av å høyre til fleire stader. Nordvestlandet, Sørvestlandet, og kor langt det kan vere mellom desse landa sjølv om alt er ytre fjordbygder på vestlandet. Ikkje berre smale vegar, men lange vegar, mange ferjer og mykje regn. Men i dag, berre glede over å sjå alle fargar av byrjande haust i bratte fjellsider og blanke fjordar. Glede over å kunne reise når det er opplett i vakre landskap. Glede av å krysse ein blå fjord, den djupaste i heile landet. Glede over å kunne høyre til både her og der, å kunne køyre mellom desse større og mindre stadane, og ikkje minst kome fram same om ein køyrer nordover eller sørover. Kanskje er det reisa som er sjølve kjensla av å kome heim? La landskapsformene flyte gjennom hovudet og få tankane lettare på gli…

Og kven som ventar der heime denne gongen skal eg snart skrive meir om, men no legg ferja til og eg er den første til å køyre av!

Det er på tide...

...å skrive noko nytt, om alt ein har tatt inn i løpet av ein sommar, rasande rundt i ein lettare gammal bil med torader i bagasjerommet. Må innrømme at eg ikkje har merka at sommaren har vore regnfull og nesten utan sol. Likevel må eg dra ut det som følgjer med årstida vi kallar sommar litt til, og det synest eg du òg bør gjere, ta deg ein øl på verandaen sjølv om det regnar, sette på litt god musikk, strekke på beina og kjenne på at du burde gått litt fleire turar i det siste, men skitt au, hausten og alle pliktene som då ofte følgjer med er ikkje her heilt enno...!

Kos deg så lenge;-)

Sommarflørt!

Koss kan ein berre få til å kline utan å signalisere at ein vil noko meir? Altså, koss kan ein berre ha ein sommarflørt utan å skape desse vanskelege tankane om forhold og framtid og ungar og bryllup og heile den der pakka!?!?! Litt meir enn berre ein kveld i fylla – kanskje eit par turar på stranda, ligge i sanden og sjå på stjernene, eller hoppe i iskaldt hav? Eller berre ta ein kaffi, snakke om store spørsmål eller små kvardagslege ting, lufte tankar og idear, utan tvangstankar om at Shit! no må vi sitte her og drikke kaffi resten av livet!

For korleis kan ein få ein fyr ut på ein uskuldig kaffidate utan at ein får tilbakemelding om at vedkomande ikkje er heilt klar for eit nytt forhold akkurat no? Korleis ta steget frå tilfeldig(?) klining éin kveld til litt meir, litt meir klining, utan at ein nødvendigvis må gifte seg, eller iallfall finne ut kven som skal stå opp for å ta ungane denne helga? Dei fleste av samfunnets konvensjonar i dag tilseier vel framleis at det ikkje er noko godt triks å berre troppe opp på døra hans, hoppe opp og ned på ei uetablert dørmatte og skrike ut at ”hallo!!! Eg vil jo berre kline litt! Har ikkje tenkt å gifte meg enno – iallfall ikkje med deg, bli med ut og leike då vel!”.

Ja, vere lettliva, overflatisk, le og fnise mykje, sei at klining er gøy, unngå alvorlege tema som at ein blir eldre og kva skal skje i framtida og kva tapet ein vil skifte til i stua, eller om ein skal bytte flisene på badet, det er nok ikkje det dummaste å følgje slike spelereglar. Men kva om ein rett og slett er fødd utan evne til ein slik fnisete, useriøs latter til bruk i mindre seriøse samanhengar der ein gjerne vil framstå som eit perfekt klineemne, kva då? Og kor lenge er det uansett mogleg å halde ein samtale der ein berre konverserer uanfekta om ver, vind og andre daglegdagse samtaleemne? På eit stadium passar det å kline litt, heller. Eller?

For korleis kan ein uansett vite korleis det går til slutt likevel! Kvifor ha denne angsten for å framstå som noko ein ikkje er heilt sikker på at ein vil framstå som, kvifor late som om ein ikkje er interessert fordi ein ikkje vil skape forventningar hos den andre! Kanskje vel ein berre for ein kveld – kanskje vel ein for resten av livet – kanskje berre 15 år, eller tre – kanskje får ein tre ungar og så finn ein nokon annan som er betre å dele resten av livet med rett etter, eller kanskje han finn ei anna – kanskje dør han rett før jul, ein kan jo aldri vite for kor lenge ein vel det, eller kva, ein begir seg innpå – så kvifor gjere livet så komplisert og fullt av etableringsangst!!!


…Men det kan jo berre vere han ikkje er interessert i noko som helst, det kan jo berre vere det…

eplesukk..

------------Girls--------------
--------are like apples---------
------on trees. The best ones-----
-----are at the top of the tree.-----
---The boys don't want to reach---
--for the good ones because they--
-r afraid of falling and getting hurt.-
-Instead, they get the rotten apples-
from the ground that aren't as good,
but easy. So the apples up top think
something's wrong w/ them when in
-reality they're amazing. They just--
---have to wait for the right boy to
---- come along, the one who's--
----------- brave enough to----
---------------climb all--------
---------------the way-------
--------------to the top-------
-------------of the tree------------

(another frustrated lady's writing...)

finst det epletre der menn også heng einsame høgt der oppe?
epletre som også vi prinsesser kan klatre i?
eller er det verkeleg slik at klatring er reservert for the one and only man who's brave enough?
for ein gongs skuld skal eg la vere med denne klatringa,
likestilling eller ikkje,
og berre henge her, i toppen

Feil på singel-hjernen

- Du, han der nye, han som helsar kvar morgon, kven er han?
- Han med den blå sekken? Og den rare sveisen?
- Rare sveisen?
- Ja, LITT rare sveisen då!
- Han verkar litt kul
- Han er sambuar...
- Åhr! Han verkar jo så himla bra!?!?!?!?
- Han er sambuar, sa eg...

Og vi kan ikkje gå og vente!

Men kvifor verkar dei å vere så himla bra menn? Alle dei artige, intelligente, utforskande, opne, sjølvstendige mannfolka som går rundt der ute? Alle dei som er opptatt? Kvifor er det dei som verkar så bra? Er det berre fordi dei er "tatt" at dei er verkar best?

Eller, kanskje er dei berre så bra fordi ein treng ikkje ta stilling til om ein vil vere saman med dei eller ikkje...? Hadde dei derimot vore single, så måtte ein tatt stilling til det. Og endå verre, hadde dei vore single, og interessert i at noko skulle skje, så hadde dei automatisk blitt mindre interessante, fordi dei hadde funne på mykje rart og tilgjort for å gjere seg sjølve interessante, om interessa var gjengjeldt, såklart.

Kva då, når det er dei som allereie har dame, og som derfor i utgangspunktet ikkje tenkjer at dei må gi inntrykk av å vere mykje meir sjølvstendig, intelligent, artigare, meir aktiv - kva då når det berre er dei som klarer slappe nok av i ditt selskap til å gje eit godt og innbydande inntrykk av kven dei er, godt nok til å sjarmere deg i senk og tilsynelatande utilsikta få deg til å bli meir interessert og frustrert over manglande evne til å interessere deg for noko oppnåeleg?

Korleis kan dette puslast saman? Korleis kan ein klare å interessere seg for nokon som er interessert, om han gjer så mykje tilgjorte saker som gjer at ein mistar interessa fullstendig likevel? Eller endå vanskelegare; korleis kan ein framtre mindre sjølvstendig? Mindre skremmande? Ikkje så morsom? Ikkje så aktiv? Ikkje så intelligent? Ikkje så grei? (ja, for pen har ein jo vanskar for å tru at ein er uansett) slik at ein ikkje skremmer vekk potensielle friarar før dei stikk av gårde?

Svaret ligg noko ullent der ein stad. Det er berre ein ting som er sikkert. Vi kan ikkje gå og vente. Det er ikkje nokon prins om han er opptatt! Dette er det automatikk i! Han er automatisk ingen prins, fordi han er opptatt! Om han er den rette, sluttar han å vere opptatt. Om han ikkje sluttar å vere opptatt er han ingen prins!

Vestlandsreiser

Eg likar å framstille meg som ei ekte Vestlandsjente. Mest fordi eg likar Vestlandet, såklart, men også fordi eg ikkje føler eg er frå ein bestemt liten stad , men heller fleire; at eg kjenner meg heime både her og der langs denne våte kysten vår.

Å reise langs Vestlandet kan derimot til tider vere ei prøve - det er ferjer og bussar og båtar og venting og regn og vind og eg veit ikkje kva, og aldri kjem ein fram tidsnok, iallfall ikkje dersom ein ikkje skal ta fly - og det skal jo litt til i desse klimatider - og heller ikkje har ein bil som kan kjøre særleg langt i strekk. Og dersom ein ikkje er godt utstyrt kan livet verke hardt på enkelte vestlandsreiser. I dag er det derimot berre fint. I dag har eg med ein heil liter presskannekaffi på termos, til og med iblanda oppvarma mjølk. For i dag stod eg så tidleg opp at eg rakk å gjere både det eine og andre før eg gjekk til busstasjonen, eg trengte ikkje ein gong å springe den siste biten for å rekke bussen heller. Og eg er heilt, heilt sikker på at eg skrudde av kokeplata før eg gjekk.

Ja for i dag kunne eg altså rusle til bussen, med ein påskesekk full av appelsiner, heimelaga saft, kaffi, sjokolade, pc til å skrive på, bok til å lese i - og i løpet av reisa er eg blitt i så godt humør at eg er ikkje eingong lei meg for at det ikkje blir nokon skitur denne påska. Eg får til og med publisert denne vesle teksten om vestlandsreiser og presskannekaffi på ein av ferjeturane - ferje med internett!!

Andre dagar kunne ein vel ha funne både sarkasme og ironi bak orda mine, men i dag er ein slik dag som er berre heil sann og slik som den er. Og dersom du søker på internett for å finne meininga med presskannekaffi, så må jo akkurat denne dagen kome fram som eitt av dei betre argumenta - kom ta deg ein kopp og hald meg med selskap :-)

Litt fjordpoesi i høve våren

Bølger lagar ein stille lyd,
dei gneg mot svaberget og
gøymer tang og tare i saltvatn,
som med ein usynleg måne lagar flo.

Ein båt dorgar innover fjorden og
bryt nærast havflatt glitter,
men berre litt.
Sol skjer seg gjennom blågrått skylag
men vinn ikkje,
skyene ligg tunge nedover bratte fjellsider.

Det kan vere bra å sitje nede ved sjøen,
på eit svaberg,
og nyte det som er,
men òg er det freistande å bryte vassflata
og ta seg fram i det blå, blå våte
som ein leikande delfin på leit
etter det ufinnelege.

Fiskar overalt!

Nokre merkar ein seg med det same. Som sist gong. Dei berre står midt i vegen med heile seg og skrik høgt Hallo!! Ser du meg eller!?!? Her er eg, og eg veit at du fell pladask for meg akkurat No!!! ...ja, og så gjer du det, og trass lettare irritasjon over at vedkomande er litt tynn i håret, eller har snobbete ny bukse med gulltrådar overalt, smiler du og rødmar likevel når du prøver seie hei! tilbake, tilsynelatande like uaffektert som prinsen sjølv.

Andre dukkar opp på den meir sakte måten. Brått legg du merke til nokon som har vore der lenge. Ein kompis. Naboen tvers over gata som eigentleg hentar avisa på eit anna tidspunkt enn deg sjølv. Eller nokon du veit har pendla på akkurat same bussen som deg sjølv, kanskje heilt sidan august, men som likevel aldri har sett ut som nokon prins før akkurat i dag. Og gjett! Akkurat i går dukka eit slikt tilfelle opp, verken tynn i håret eller ikledd snobbete bukser. ...ein lettare irritasjon over prinsens tilsynelatande uaffekterte måte å vandre gjennom livet på, i dette tilfellet måten han byrja å gå frå busstoppen, fyllte tomrommet etter han. Det varte likevel ikkje så lenge før vi hadde drukke den første kaffien, tømt det første vinglaset, vakna opp neste morgon og for å ete nyrista brød med brunost medan vi lurte på kortid vi skulle flytte saman og - eh, ja, i alle fall prøvde eg å ikkje problematisere dette for mykje, der eg stod i tomrommet etter han utan å seie hei i dag heller...

Men altså, denne gongen nyttar det jo verken med epost eller sms. Det blir for teit. Eg ser han kvar morgon, og kvar ettermiddag. Eg kan dagleg gå rett bak han fleire hundre meter før han går ein annan veg, heim til vakker kone og tre søte små barn på 2, 5 og 7 år som ventar på at snille far skal kome heim.

...det vil sei. I dag kom han med ferdigmiddag frå Coop'en i handa før han sette seg på bussen. Ei vakker kone og tre søte små barn ville aldri vere bortreist på ein onsdag. Nei, han er nok singel. Og det er nok ein gang friiiiiiiiitt fram, fritt fram...?

Fest og leven!

Etter ein relativt sorgfri og munter tur heim frå søndagsopen butikk hadde eg igår vanskeleg for å forstå at fastelavn berre inneber faste, det må jo vere noko festrelatert også! Og kva står det vel ikkje på første staden eg går inn etter å ha søkt opp ordet idag: "Fastelavn er mere end en fest. Det er en periode, hvor verden vendes på vrangen, og hvor meget af det forbudte er tilladt."

I mi nyerverva, men likevel tilsynelatande godt brukte blå jakke, vandrar eg lukkeleg gjennom verda med kremtopp i eine handa og squeezy jordbærsyltetøyspruteflaske i den andre - tenk at eg fekk med meg begge deler frå søndagsopen butikk sjølv om det kosta 51 kroner og eg berre hadde ein 50-lapp i lomma! Enkelte dagar skal ein ha flaks! Alle eg møter ser jo kva eg skal. Dei skjønar at eg allereie har baka bollar på den nye innflyttingspresangen min; ei steikepapirliknande, gummiaktig sak i silikon, der ingen bakerestar sit fast og luftige bollar sprett leikande av steikeplata og oppi flettekorg med raudruta duk oppi. Det beste er likevel at dei smiler; det er som om søndagen snakkar eit felles bollespråk der krem, syltetøy og nytrukken kaffi tyt ut overalt!

Om ein kan kalle dette ei verd på vranga er uvisst, men iallfall ein følelse av litt lukke, trass fråverande prinsar og hus som fungerer best når det ikkje regnar. Det nyaste innan feng shui må vere følgjande filosofi: Ein kan leve ganske så lenge med vatn i veggen så lenge ein har dei rette gardinene!

Det er ikkje sikkert prinsen drikk kaffi!!!

Prinsar rir for det meste på kvite hestar. I tillegg til å vere kvit, spring ein prinsehest alltid rett fram. Det er fordi prinsen alltid gir hesten klare beskjedar av typen "dit skal eg! ta meg dit med ein gong!!" Det er igjen fordi prinsar på kvite prinsehestar alltid veit kvar dei skal og kva dei vil. Dei ser ei prinsesse, som meg eller deg, og så bestemmer dei seg: "ho vil eg ha". Så kjem dei ridande inn i livet ditt og kastar deg opp på hesten sin og så rir de saman inn i vakre solnedgangar og kvite skyer av snø.

Ekte prinsar må altså ikkje først vurdere kor og kva dei eigentleg vil i månadsvis; tolke og tenke opp og ned og fram og tilbake om dei har truffe den rette. Dette er ingen ekte prins, eit tips kan vere å sjekke om hesten berre er kvitmalt. For ekte prinsar veit betre. Ekte prinsar har rett og slett ikkje tid til å sitte og drikke kaffi først.

Det med å vere ekte eller ikkje er såklart relativt. Ekte for ei - uekte for ei anna. For kvar prinsesse finst det heller ikkje for mange ekte prinsar ein kan sitte å vente på, eller springe etter. Du trur kanskje ikkje heller på at du eingong er ei ekte prinsesse, for her sit du no og ventar enno, og ingen prins har ridd forbi. Men det er klart du er ekte!!! Ikkje fortvil! Det er berre det at prinsen din, ja han er berre ikkje komt fram enno. Men han er på veg - rett mot deg. Og når han kjem, så er det ikkje nødvendigvis slik at han er høg og mørk, eller blond og slank; det kan vere han har rødt hår også. Det kjem heilt an på kven du er.

Eg vel å tru eg er ei ekte prinsesse, det er berre at min prins har ikkje kome fram enno, og at han heller ikkje skal ha rødt hår, om han først kjem. Eg hoppa ned frå gjerdet i førre post, og snudde meg håpefullt rundt: der fekk eg så vidt auge på ein skugge som snudde seg om og forsvann i mørkret. Kanskje hoppa eg for tidleg, eg veit ikkje, men Min prins var det nok ikkje. Snart er det nok Strida i Sola att, som ein dråpe i havet, med litt fisk innimellom. Først hus, så mann. Eg vel å gle meg.