Sykkellykke



Illustrasjonsfoto: Ein sykkel i Berlin

Eg trur faktisk eg elskar sykkelen min. Den er ikkje så fin lenger, meir rust for kvar dag tyder på dårleg kvalitet, men så var det også kjøpt på sal, og brått senkar ein krava. Å kjøpe ein sykkel som ikkje tåler regn når ein bur på Vestlandet er nok i seg sjølv for å humre litt der ein trør framover.

Rammekonstruksjonen tvingar ein opp i rak rygg, det er vanskeleg å la vere å sykle utan eit smil når ein oppdagar at denne sykkelen faktisk er ein sykkel som folk legg merke tid, ukjent om det er sykkelen eller dama som sit oppå som gjer det. Til og med i motvind er det lett å dra fram smilet til folk ein møter. Det kjennest mest som eit slags gatelangs svev, heller enn taktfull trøing.

Vinden er kald, men isen og regnet held seg unna ruta i dag. Ny jakke med lange nok armar, hue og vottar i ull og varme nok sko held kulden ute. Sykkelhjelmen ligg gjengløymt heime. Draumen frå i natt sit framleis i og gir hjarte eit ekstra slag i minuttet. Mange faktorar spelar inn på sykkelsvevet.

Og desse dagane du verkeleg kjenner du svever, når bekymringar over utette tak og renoveringsklare bad omformar seg til eit lite, umerkeleg støvkorn ein stad lengst bak i bevisstheita, og fokuset er på sola, lyset, sykkelen og gatene, desse dagane er som gull. Ein slik dag kan ein få lyst til å kjøpe eit godt øl til kvelden, og det blir ikkje verre når ein står der på polet i kassen, og må vise legitimasjon, og han i kassen blir flau, unnskylder seg, og du høyrer han ikkje er norsk, og i natt drøymde du faktisk om at mannen i ditt liv er nettopp frå eit anna land, og kanskje skal du ta turen dit snart, kvifor ikkje, og du tek deg i å flørte muntert tilbake i det du får legitimasjonen i retur. Kanskje er det nettopp han?

På tilbakevegen er trøene unødvendige. Svevet er drivande nok i seg sjølv. Av og til er ein iallfall innom denne vågen som alle drøymer om. Av og til!