Hopp!

Stå på kanten

sjå utover

sjå ned

Kribling i beina i det ein held tilbake

- no kunne eg ha hoppa

ser dei det, dei andre? eg kunne ha hoppa!

Vind bles vekk varmen i sola og hevar terskelen for å prøve på ny

Å! kvifor vente! gåsehud!

Brått stilnar vinden

- det er no det gjeld

Stå på kanten

sjå utover

sjå fram


Heim

Skriblar ein på same måte på ein PC som på eit ark?  Flyt tankane likt om dei flyt langs eit pennestrøk eller ut gjennom tastande fingertuppar? Eg prøver halde tråden i nokre halvvegs lure formuleringar, klart til å skrible ned når eg berre kjem meg ombord, men i det same eg er ombord i hurtigbåten som nok ein gong skal ta meg med til den staden eg aldri nokon sinne skulle flytte frå tek nostalgien meg.

Vi var tre venninner som vaks opp saman og stadig var to av oss hemmelege bestevenninner og let den tredje i stikken. Det var ikkje så nøye kven den tredje var, ein av oss to hemmelege kunne gjerne også vere hemmeleg hemmeleg bestevenninne med den som eigentleg var utanfor, dog var det ei sak vi alltid var tre om: Det var ingen stad som var så flott som bygda vår med alle sine nes og haugar. Bygda betydde faktisk så mykje at vi kalla ho for Landet, ja – vi var så stolte at det nesten vart kvalmt for dei frå dei andre bygdene.  

Vi smugrøyka i skauen og stal griseknokar som vi gnog i oss nede ved sjøen, vi rodde til butikken sjølv om det var kortare å gå, berre for å smugrøyke, vi overtalte foreldra våre til å kjøre oss på fest i andre bygder langt vekke og av og til trong vi berre ei halv øl for å spy. Vi satt på det same bussetet i tre år fram og tilbake til ungdomsskulen og luska kvarandre i håret medan vi peika oss ut det største huset langs vegen, eit kvitt eitt, minst to etasjar, langt og breitt og stor hage med svære tre å klatre i. Her var det nok god plass til alle saman, oss, kvar vår mann, helst dei i Aha. Ungane våre var allereie døypte.

Denne staden var min heim og likevel ikkje. Med innflyttarforeldre kom eg stadig vekk til kort i forhold til det å vere ekte Lending. Medan dei andre verkeleg var innfødde og kunne vere heime heile sommaren måtte eg reise vekk ikkje berre om sommaren, men i alle slags feriar og høgtider, for då var det endeleg foreldra mine sin tur til å reise heim. Denne gongen har eg reist heim til Landet trass i at opphavet mitt ikkje er heime. Huset er stille. Bygda er stille. Eg er fri til å skrible så mykje eg berre vil. 

Så, kor høyrer ein heime? Kva er det som gjer ein høyrer heime ein stad? Er ein verkeleg heime i eit hus utan folk? Når reiser ein heim? Er ein heime utan å måtte reise noko stad? Åh, desse fjordane som buktar og snor seg mellom oss sjølve og dei vi er glade i!

Eg er på veg heim no. Samtidig skal eg heim når eg reiser tilbake. Det handlar gjerne mest om kven ein høyrer heime saman med, og langs denne vegen vi går er det lite anna som er meir fantastisk enn det å høyre saman, om ein er her eller der. Og om her eller der er på Vestlandet vil det alltid vere ein fjord som skil ein frå andre ein er glad i. Godt det finst båtar og ferjer som kan ta oss over og at nokon er på den andre sida, klare til å ta i mot oss.

Brått

For første gong hadde ho brått gløymt å sjå seg sjølv utanfrå. For første gong kunne ho ikkje gjengi eksakt hendingsforløp slik ho trudde andre oppfatta dette. Opninga i at det kunne ha skjedd både mindre og meir enn det ho faktisk hadde fått med seg var som ei frigjering, og ho sprang ut i solstrålar som enno ikkje var varme.

Sykkellykke



Illustrasjonsfoto: Ein sykkel i Berlin

Eg trur faktisk eg elskar sykkelen min. Den er ikkje så fin lenger, meir rust for kvar dag tyder på dårleg kvalitet, men så var det også kjøpt på sal, og brått senkar ein krava. Å kjøpe ein sykkel som ikkje tåler regn når ein bur på Vestlandet er nok i seg sjølv for å humre litt der ein trør framover.

Rammekonstruksjonen tvingar ein opp i rak rygg, det er vanskeleg å la vere å sykle utan eit smil når ein oppdagar at denne sykkelen faktisk er ein sykkel som folk legg merke tid, ukjent om det er sykkelen eller dama som sit oppå som gjer det. Til og med i motvind er det lett å dra fram smilet til folk ein møter. Det kjennest mest som eit slags gatelangs svev, heller enn taktfull trøing.

Vinden er kald, men isen og regnet held seg unna ruta i dag. Ny jakke med lange nok armar, hue og vottar i ull og varme nok sko held kulden ute. Sykkelhjelmen ligg gjengløymt heime. Draumen frå i natt sit framleis i og gir hjarte eit ekstra slag i minuttet. Mange faktorar spelar inn på sykkelsvevet.

Og desse dagane du verkeleg kjenner du svever, når bekymringar over utette tak og renoveringsklare bad omformar seg til eit lite, umerkeleg støvkorn ein stad lengst bak i bevisstheita, og fokuset er på sola, lyset, sykkelen og gatene, desse dagane er som gull. Ein slik dag kan ein få lyst til å kjøpe eit godt øl til kvelden, og det blir ikkje verre når ein står der på polet i kassen, og må vise legitimasjon, og han i kassen blir flau, unnskylder seg, og du høyrer han ikkje er norsk, og i natt drøymde du faktisk om at mannen i ditt liv er nettopp frå eit anna land, og kanskje skal du ta turen dit snart, kvifor ikkje, og du tek deg i å flørte muntert tilbake i det du får legitimasjonen i retur. Kanskje er det nettopp han?

På tilbakevegen er trøene unødvendige. Svevet er drivande nok i seg sjølv. Av og til er ein iallfall innom denne vågen som alle drøymer om. Av og til!