Tvil

Det er så mange ord der ute på nettet. Så mange som meiner noko. Så mykje mange skulle ha sagt. Det er så mykje lykke som skal meddelast. Så mykje interiør. Så mykje baderomsinnredning og smarte kjøkkenløysingar. Så mange fine fargar og fliser å velje mellom.

I tillegg er eg nøydd til å bestemme meg for kven som får stemma mi i dag, og når eg skal ta toget til øving, og ikkje minst når eg må gå frå jobb. Og betyr dèt eigentleg noko? Er det nokon som ventar på meg?

Og det er då eg kjem på det. Flomvarselet frå NVE. Og dei nye støvlane som står der i gangen heime. Eg skal heim og ta på meg dei nye støvlane og gå ut og vente på regnet. Det kjem alltid litt regn.

Entusiastens erkjenning

Eg kan faktisk forstå kvifor folk flest ikkje orkar å først springe alt dei orkar til busstoppet, for så å stå i endelause minutt på ein buss som er altfor sein, som når han endeleg kjem kjørande nesten ikkje ser deg stå der hoppande og veivande for å få lov å vere med, som når han såvidt har tatt deg på berre durer vidare som ingenting og du må kaste deg ned i næraste bussete for å overleve utan tanke for kven som måtte sitte der frå før. Det er ikkje akkurat slik at det berre er single kjekkasar som tar bussen, det er ikkje akkurat slik.