Dei tapte draumars dal

Jo.
Eg var saman med ein fyr som såg ut som ei overmoden pære og var minst 10cm kortare, om ikkje 20cm. Han eigde ein slags pub med mange lumske og trange smug der han, og etter kvart eg, budde.

Alle venta på noko. Ein kveld kræsjlanda fullt av små ufo-ar og vi måtte gøyme oss i kjellaren utan å bli sett i vindua. Ein annan kveld bygde det opp til storm og bølgene slo mot vindua i puben og eg forsto at komande natt kl 05 var avgang med den gamle skøyta, til ein stad utan bølgjer.

Så vart eg ikkje med. Lot han i stikken fordi han var liten og feit.
Medan han segla avgårde akkurat i rett tid stod eg fortapt tilbake i bølgjeland.

Det er dei dagane

Det er dei dagane, når sola vippar seg over åskammen nett i det bussen gneg seg sakte framover i ei endelaus bilkø, og både den helsikes bilkøen og heile byens samferdselspolitikk blir vanskeleg å forbanne.