Ein regntung dag slepar eg meg innom butikken på veg heim frå jobb. Alt er vått, det pissregnar skikkeleg. Tunge regndråpar kastar seg i bakken og sprett opp utan kontroll.
Vel innanfor dørene går eg meg på ei dame som står og snakkar til ein chipspose. Om eg heller brukar ordet kjeftar på posen er ikkje det langt frå sanninga. Ho får ikkje svar. I dag bestemmer eg meg likevel for å smile til ho. Tidlegare har eg snike meg forbi, usikker på om ho brått hadde slått meg i håve med paraplyen og kjefta på meg i staden. Ho smiler ikkje tilbake, flyttar blikket raskt over på ein hermetikkboks som står utsett til litt lenger borte i hylla. Den blå, fabrikkaktige frakken som er alt for lang og det feite, ugreidde håret gjer meg merkeleg nok litt glad. Ingen tvil om at ho tilhøyrer ytterkanten i samfunnet i forhold til alle oss normale, velfungerande menneske. Likevel, ho får gå her i fred, chipspose eller ikkje, fungerande på sitt eige vis. I dèt ein av dei tilsette går forbi ho ler ho brått altfor høgt, og det er heilt tydeleg han har sagt noko skikkeleg vittig. Høgt og ukontrollert ler ho, som regndropane utanfor.
Eg må bort til brødhylla. Brått susar det eit blått plasttroll forbi. Ein mann i motorisert rullestol med ein av dei andre tilsette på slep. Ein stor blå regncape over heile mannen dekkar også rullestolen, det einaste som stikk opp er eit stort håve med store auger og ein stor, smilande munn. Muntert kjører han mellom hyllene og peikar ut kva han treng. Butikkmannen følgjer etter det beste han kan og eg tenkjer at fytti! det humøret! og så kan han ikkje gå ein gong! Joda, det er barnslege tankar, funksjonshemma kan også vere glade, sjølvsagt, og vi andre kan faktisk vere triste når det regnar, sjølv om vi har bein å gå på. Eg har tenkt alt dette før, men gir meg likevel lov til å beundre humøret hans.
Eg gløymer såklart å kjøpe egg. Akkurat når eg har bestemt meg for det dyraste, men økologiske og difor antakeleg det mest moralsk forsvarlege egg-alternativet, durar ein diger trønder med antydingar til skinnvest under regnjakka inn i butikken. Dialogen mellom trønderen og motormannen er fantastisk, og kan vanskeleg vidareformidlast i skriftleg form. Han spør om motormannen har lappen slik han driv og kjører rundt. Han spør så høgt at alle i butikken kan høyre det, og istaden for å ta den pakken med egg går eg heller nærare dei to, for så fasinerande syn! Drøymer meg vekk i det stadige underet over menneska og liva våre, før det skingrar i ei skarp stemme bak meg; Du! DU! Kor e kyllingvingene!?
Det er sjølvsagt ikkje eg som har svaret på dette, eller er meint å svare dei to damene som står der. Den breiaste kjører vogna, den tynnaste står usikkert på sida. Utan forvarsel repeterer breiedama spørsmålet med så full tyngde at butikkmannen får store problem med å halde seg alvorleg. Dessverre er dei utselde for 5-kilospakkane, men han må innrømme at han aldri har sett at dei har så store pakkar. Jo! For dåkk SKULLE ha 5-kilos pakkår!!! sett den breie dama i, og eg tenkjer at jau, dei må vere søstre, og når dei kjem heim er det den tynne som må lage middag til den breie, medan den breie latar seg framfor tv'en utan å hjelpe til. Tynnedama flakkar med blikket når breiedama kjeftar på butikkmannen, men brått er trønderen der. Om ho har lappen slik som ho kjører rundt med handlevogna i butikken!?
Tynnedama fniser og ser usikkert på søstra, og før breiesøs får fortalt om dei manglande kyllingvengene spør trønderen høgt ein gong til om ho verkeleg har lappen. Eg merkar at no byrjar eg å fnise sjølv. Handlelista er gløymt. I løpet av tre minutt har fire menneske forandra dagen totalt. Eg likar det. Eg likar denne nedslitne delen av byen, likar at det enkle er ofte det beste, utan at dette skal vere ein altfor lang reklametekst for butikken. Eg veit likevel at dette hadde eg ikkje møtt i byen sine penere handelsstrøk.
Eg forlet dei to søstrene og trønderen sakte, prøver vere tilskodar, sjølv om lysta til å sei "ha ein god dag vidare" er der. I kassen sitt det blå plastikktrollet fornøgd medan butikkmannen finn fram bankkortet, får koden, betalar, pakkar varene hans og heng posen bak på motorstolen, under regncapen. Eg sjølv pakkar svært lite av det eg eigentleg tenkte å handle i sekken, men med ei glede eg sjeldan har følt. Ute av butikken kastar regndråpane seg framleis ukontrollert ned i bakken, motormannen humpar bortover under den blå capen og eg høyrer trønderen sin latter bak meg, like ukontrollert som regnet.
Lykkeleg tenkjer eg at jammen er den ikkje så dum, denne byen her, likevel! Så lenge den gir rom for at frakkedama kan kjefte på chipsen, så lenge folk kan kjøre rundt, lappen eller ikkje, så lenge regnet er utan kontroll -
Ok, ein kan skulde på at det er våren som er komen, ein kan det. Men likevel.
