Kan ein gå hen og rett og slett forelske seg i løpet av eit par e-postvekslingar ei hektisk forsommarveke i juni!? Kan det rett og slett vere tilfelle at den varme kjensla ein får etter å ha lese nok ein ny e-post er gjengjeldt i det same ein trykker på ”send svar”?
Kan det vere slik at etter ein vinter full av grubling, tolking, skuffelsar og bitre tårer brått er heilt klar på at ”Åh! Endeleg er det gøy att!” Og det viktigaste av alt – kan det verkeleg vere slik at ein klarer tenkje at ”Berre dette er fint”! Berre det å få ein e-post no, sjølv om ein kanskje ikkje får nokon i morgon, berre desse gode orda i dag, sjølv om det skulle bli dei siste. Kan det vere fordi ein veit at dette – dette er noko ekte?
”Eg skriv meir seinare.” poppar opp i innboksen. Ja vel, med ein passe dose skepsis, usunn eller ikkje, tenkjer ein med seg sjølv at ein skal iallfall ikkje forvente for mykje. Seinare kan i beste tilfelle bety seinare i kveld, men mest sannsynleg betyr det nok i morgon, eller kanskje til og med neste fredag. Forventa setningar rullar over skjermen – ja nei, eg hadde så mykje å gjere, det var travelt på jobb, så måtte eg hjelpe ein kompis med båten, ja, og så, - - - Men det er ikkje slik. Seinare betyr seinare i kveld. Og seinare betyr kanskje endå ein gong i kveld. Og det betyr også at ein kan svare utan denne ekle tanken på at ein ikkje følgjer reglane for kor hyppig og hengivent det skal vere, heile opplegget.
Den snikande boblande kjensla er nok ein gong i ferd med å ta overhand. Og er det ikkje litt herleg? Gi seg litt hen? Om det så berre er gjennom eternettet? Førebels… For straks dukkar det skumle spørsmålet opp: kva så? Kva så om kontakten er der gjennom eit dødt tastatur og flimrande skjerm? Tel det berre å sende ymse bilete av seg sjølv, og få nokre i retur av den andre? Må ein ikkje møtest for at det verkeleg skal telje? For at ein skal finne ut om alle desse alvorsame tinga som kjemi og slikt stemmer? Og blir det ikkje stress? Og korleis skal ein få til det på ein naturleg måte når Vestlandet er så inni hampen gjennomsyra av fjell og fjord og ferjereiser?
Ein tek jo sjansar heile tida. Det er jo det som er å leve. Berre det å stå opp og gå ut i trafikken er jo ein sjanse å ta.
