Kva er kjærleik?

Så mange rundt som vil vite
Så mange rundt som spør
Alt dei vil er deg vel

Kva er kjærleik?
Korleis har du det?
Korleis går det?
Var det fantastisk?

Og eg skal fortelje deg

Det er lettare å dele fiaskoen
Dele skuffelse, tårer og vonbrotne, lengtande slangearmar
Vise dei lengtande armane fram
lange og hengslete langs ein lut kropp

Eg skal fortelje deg

Det er lettare å gråte
Sørgje over dei ein ikkje får
Dei som går når du har vist kven du er
Dei som går før du har vist kven du er
Dei som er så teite at du må gå sjølv

Men kva er kjærleik?

Sveltefora på sjølvopplevde historier
Står dei der
Fulle av dei lengtande armane
Midt i ein mangel
Eit tomrom

Kvifor seier du ikkje noko?
Var det ikkje fantastisk?

Tja – det var bra -
Vrir du motvillig ut
Og legg til ein tankestrek
Snur deg for å sjå ut eit vindauge med uklår utsikt

For kva er kjærleik?

Ein skarve e-post eller to

Kan ein gå hen og rett og slett forelske seg i løpet av eit par e-postvekslingar ei hektisk forsommarveke i juni!? Kan det rett og slett vere tilfelle at den varme kjensla ein får etter å ha lese nok ein ny e-post er gjengjeldt i det same ein trykker på ”send svar”?

Kan det vere slik at etter ein vinter full av grubling, tolking, skuffelsar og bitre tårer brått er heilt klar på at ”Åh! Endeleg er det gøy att!” Og det viktigaste av alt – kan det verkeleg vere slik at ein klarer tenkje at ”Berre dette er fint”! Berre det å få ein e-post no, sjølv om ein kanskje ikkje får nokon i morgon, berre desse gode orda i dag, sjølv om det skulle bli dei siste. Kan det vere fordi ein veit at dette – dette er noko ekte?

”Eg skriv meir seinare.” poppar opp i innboksen. Ja vel, med ein passe dose skepsis, usunn eller ikkje, tenkjer ein med seg sjølv at ein skal iallfall ikkje forvente for mykje. Seinare kan i beste tilfelle bety seinare i kveld, men mest sannsynleg betyr det nok i morgon, eller kanskje til og med neste fredag. Forventa setningar rullar over skjermen – ja nei, eg hadde så mykje å gjere, det var travelt på jobb, så måtte eg hjelpe ein kompis med båten, ja, og så, - - - Men det er ikkje slik. Seinare betyr seinare i kveld. Og seinare betyr kanskje endå ein gong i kveld. Og det betyr også at ein kan svare utan denne ekle tanken på at ein ikkje følgjer reglane for kor hyppig og hengivent det skal vere, heile opplegget.

Den snikande boblande kjensla er nok ein gong i ferd med å ta overhand. Og er det ikkje litt herleg? Gi seg litt hen? Om det så berre er gjennom eternettet? Førebels… For straks dukkar det skumle spørsmålet opp: kva så? Kva så om kontakten er der gjennom eit dødt tastatur og flimrande skjerm? Tel det berre å sende ymse bilete av seg sjølv, og få nokre i retur av den andre? Må ein ikkje møtest for at det verkeleg skal telje? For at ein skal finne ut om alle desse alvorsame tinga som kjemi og slikt stemmer? Og blir det ikkje stress? Og korleis skal ein få til det på ein naturleg måte når Vestlandet er så inni hampen gjennomsyra av fjell og fjord og ferjereiser?

Ein tek jo sjansar heile tida. Det er jo det som er å leve. Berre det å stå opp og gå ut i trafikken er jo ein sjanse å ta.

No er det vår igjen!

og la den vare lenge og gli inn i ein vakker sommar!!!

enn så lenge ei lita oppfordring...:

Det kan vere bra å sitje nede ved sjøen,

på eit svaberg,

og nyte det som er,

men òg er det freistande å bryte vassflata

og ta seg fram i det blå, blå våte

som ein leikande delfin på leit

etter det ufinnelege...

Å ta skiheis

Når du aldri har gjort det er det vanskeleg, du dett og slår deg, veltar kanskje fleire i fallet, er gjenstand for fnising innanfor dei proffe sine snøbriller og goretexjakker, men du kan ikkje gi deg og når du har gjort det nokre gongar så går det som regel bra. Oppe på toppen av bakken møter du nye utfordringar - går det an å kome seg heilskinna ned att?

Du prøver. Og dett. Og reiser deg, og prøver på ny. Og på ny. Og på ny. Og gong på gong er dette sjølve livet - opp, og ned, opp, og ned.

Men tenk så kjekt å få lov til å bli kjent med nye folk, ta heisen saman, renne ned bakkane saman, kanskje ta heisen saman opp igjen, fordi ein kjem ned på likt. Og så om ein kjem ned ulikt, ja så er det nokon andre ein kan ta heisen saman med? Opp igjen.

Å kunne våge å gje nokon ein sjanse i livet ditt!
Å kunne våge å vere nokon sin sjanse!