De går og går og går gjennom gråorskog oppover mot brekanten. Det er stjerneklårt og månen skin skarpe skuggar mellom trestammane. Kliss klass i det våte graset og våt på beina men det gjer ingenting for du går med akkurat den du vil gå med akkurat no, traskar i veg oppetter snirklete stiar nærare og nærare elva som brusar under brekanten. Og for å gjere lange tankerekker korte set de dykk ned på ein stein som har akkurat plass til to og du tenkjer at No! No skjer det! No tek han handa di og seier at han vil vere saman med deg for resten av livet, og du treng ikkje vere redd lenger for eg skal passe på deg!
Han reiser seg og seier at de får vel trakke vidare, for det byrjar å bli seint, og du småspring etter han der nede i skogen og trakkar over og bannar stilt inni deg men seier ingenting. Helvete at det skal vere så vanskeleg, så uforløyst og så uoppnåeleg. I det eine sekundet trur du på alt, i det andre på ingenting. Heile livet surrar som ein jojo og du surrar med på beste vis for det går jo over. Det har gått over før, det vil gjere det igjen, du greier dette! Stå på! Og du merkar ikkje at han stansar før du snublar i skuggen din og brått ligg armane dine rundt den gode genseren hans, og han kastar seg ikkje unna men snur seg og månen skin overalt…
Hamnar vi saman tilfeldig?
Nokon som ruskar deg i håret og det var berre herleg for du trengte så verkeleg at nokon ruska deg i håret akkurat då, brått har du eit heilt menneske i armane som du ikkje veit kor du skal gjere av, for det er fint og nytt og nært og godt og du klarer ikkje sleppe taket for kor skal du då gjere av dei lengtande armane dine… Eller ein arm som hamnar der han ikkje var tenkt å hamne, eller iallfall ikkje med nokon underliggande intensjon om at den skulle hamne nett der, men brått ligg all tolking i armen si handling, og du trekker deg ikkje unna, for brått er det like uoverkommeleg å ta armen vekk som at den med vilje kunne hamne der i utgangspunktet.
Armar som er der og armar som ikkje er der, like vanskeleg kan det vere, og like fint. Spenninga før, spenninga langs med, angeren etterpå, lengselen etter andre armar og finare genserar. Alt som gjer livet verdt å leve, alt som gjer denne evinnelege surringa meiningsfyllt!
