eplesukk..

------------Girls--------------
--------are like apples---------
------on trees. The best ones-----
-----are at the top of the tree.-----
---The boys don't want to reach---
--for the good ones because they--
-r afraid of falling and getting hurt.-
-Instead, they get the rotten apples-
from the ground that aren't as good,
but easy. So the apples up top think
something's wrong w/ them when in
-reality they're amazing. They just--
---have to wait for the right boy to
---- come along, the one who's--
----------- brave enough to----
---------------climb all--------
---------------the way-------
--------------to the top-------
-------------of the tree------------

(another frustrated lady's writing...)

finst det epletre der menn også heng einsame høgt der oppe?
epletre som også vi prinsesser kan klatre i?
eller er det verkeleg slik at klatring er reservert for the one and only man who's brave enough?
for ein gongs skuld skal eg la vere med denne klatringa,
likestilling eller ikkje,
og berre henge her, i toppen

Feil på singel-hjernen

- Du, han der nye, han som helsar kvar morgon, kven er han?
- Han med den blå sekken? Og den rare sveisen?
- Rare sveisen?
- Ja, LITT rare sveisen då!
- Han verkar litt kul
- Han er sambuar...
- Åhr! Han verkar jo så himla bra!?!?!?!?
- Han er sambuar, sa eg...

Og vi kan ikkje gå og vente!

Men kvifor verkar dei å vere så himla bra menn? Alle dei artige, intelligente, utforskande, opne, sjølvstendige mannfolka som går rundt der ute? Alle dei som er opptatt? Kvifor er det dei som verkar så bra? Er det berre fordi dei er "tatt" at dei er verkar best?

Eller, kanskje er dei berre så bra fordi ein treng ikkje ta stilling til om ein vil vere saman med dei eller ikkje...? Hadde dei derimot vore single, så måtte ein tatt stilling til det. Og endå verre, hadde dei vore single, og interessert i at noko skulle skje, så hadde dei automatisk blitt mindre interessante, fordi dei hadde funne på mykje rart og tilgjort for å gjere seg sjølve interessante, om interessa var gjengjeldt, såklart.

Kva då, når det er dei som allereie har dame, og som derfor i utgangspunktet ikkje tenkjer at dei må gi inntrykk av å vere mykje meir sjølvstendig, intelligent, artigare, meir aktiv - kva då når det berre er dei som klarer slappe nok av i ditt selskap til å gje eit godt og innbydande inntrykk av kven dei er, godt nok til å sjarmere deg i senk og tilsynelatande utilsikta få deg til å bli meir interessert og frustrert over manglande evne til å interessere deg for noko oppnåeleg?

Korleis kan dette puslast saman? Korleis kan ein klare å interessere seg for nokon som er interessert, om han gjer så mykje tilgjorte saker som gjer at ein mistar interessa fullstendig likevel? Eller endå vanskelegare; korleis kan ein framtre mindre sjølvstendig? Mindre skremmande? Ikkje så morsom? Ikkje så aktiv? Ikkje så intelligent? Ikkje så grei? (ja, for pen har ein jo vanskar for å tru at ein er uansett) slik at ein ikkje skremmer vekk potensielle friarar før dei stikk av gårde?

Svaret ligg noko ullent der ein stad. Det er berre ein ting som er sikkert. Vi kan ikkje gå og vente. Det er ikkje nokon prins om han er opptatt! Dette er det automatikk i! Han er automatisk ingen prins, fordi han er opptatt! Om han er den rette, sluttar han å vere opptatt. Om han ikkje sluttar å vere opptatt er han ingen prins!