Det har vore ein kald vinter og kroppen ha frose til is dei gongane eg ha prøvd å sykle til jobben. Det er ikkje glatt ein gong, tørre fine vegar utan is, men den helsikes kulden gjer at eg orkar ikkje, orkar ikkje anna enn å snike meg så umerkeleg eg kan avgårde med bussen i staden. Støkk i den same køa som bilane kan bussen vere ein prøvelse, bråstans midt i rundkjøringar for bilar som kastar hestane sine framfor oss, fullt av studentar og barnevogner og såvidt plass lengst bak.
Oppdrag mars: Korleis gjere denne tida av mitt liv verdifull? Korleis vri dette som folk flest i denne byen mislikar så sterkt, å reise kollektivt, til noko som faktisk kan vere med å berike kvardagen? Om morgonen brukar eg no bittelitt ekstra tid på å hive både bøker og musikk i veska, ei heklenål og ein trådstump, ei avis eg ikkje ha fått lese, ja alt for å avleie ubehaget ved å ikkje kunne sette seg inn i sin eigen bil.
Og eigentleg er det mykje god underhaldning i det å berre betrakte verda rundt, bilar, folk inne i bilar, folk på bussen, dei mest iherdige syklistane utanfor. For brått her ein dag vart det altså slik at eg satt ikkje lenge nok på bussen. Det er rett og slett for kort å reise til jobben min med buss. Eg får ikkje lese ut kapittelet. Eller høyrt ferdig den fine songen. Heller ikkje skrive denne teksten heilt ferdig. Der ser du!
